Onrust geeft onrust PUNT
Ik ben weer thuis in Breukelen na twee maanden reizen. Een geslaagde reis die onder andere bedoeld was om een huis te vinden in het fijne land; Portugal. Dat is gelukt.., hoop ik!! Maar éénmaal thuis dienen zich onplezierige ontwikkelingen aan die ik niet heb zien aankomen. En dan…, ontstaat er onrust.
De tijd draait door, maar voor mijn gevoel staat de rest STIL.
Ik ben verlamd, verslagen, verkrampt. Alleen mijn gedachten niet, die zijn ongelofelijk actief en dan vooral met doom scenario’s bedenken. Ik weet als geen ander dat doom scenario’s in mijn gedachten halen helemaal geen zin of nut hebben…, maar helaas het gebeurd. De valkuil ligt open om lekker diep in te storten. Ik kan duizend manieren van afleiding bedenken. Het werkt alleen nu even niet. Het enige wat nu werkt zijn mijn vingers die typend mijn laptop beroeren om deze blog te schrijven. Mijn hoofd is helemaal gevuld met doom scenario’s, er past geen positief stipje meer bij. Ondertussen gaat mijn lijf zich ook nog even melden, koude voeten, uitgezakte buik, gespannen onderrug en schouders, mijn hart klopt “te snel”, kaken op elkaar, starende ogen en een migraine die gezellig stilletjes opkomt zetten…brrrrrr.
Pff, ik zucht diep en besluit muziek op te zetten.
Ik zucht diep en besluit het muziek nummer ‘Breathing’ van Joe Reilly op te zetten…pfff !! Terwijl ik met mijn ogen dicht luister naar de tekst; Breathing in, I’am alive right here, Breathing out, my mind is clear. Breathing in, my body is at ease, Breathing out, I’am at peace… voel ik kippenvel over mijn gehele lijf ontstaan en de energie die daardoor gaat stromen maakt dat ik ervaar dat ik leef, adem en er mag zijn met al de ongemakken van onrust in mij.
Laat het me maar voelen.
De onrust is er al, laat het me maar voelen. Ik (her)ken het gevoel, ik hoef me er niet tegen te verzetten. De oude muur van boosheid om achter te schuilen en zacht te huilen, bouw ik niet op. Het masker van ach, ‘mij raakt het niet’ laat ik op de bodem van de valkuil liggen. Het spel dat mijn onrust veroorzaakt raakt mij en ik mag het voelen van mezelf. Wauw, ik kan het voelen. Het muziek nummer is afgelopen en ik blijf stil zitten met gesloten ogen en laat het allemaal door mij heen gaan… en een diepe stille rust overvalt me. Mijn adem is zacht, mijn gedachten rustig, mijn hart klopt langzaam. Het is stil in mij en ik ervaar intense rust en ruimte…, gevolgd door een bijna bevrijdend vertrouwen. Vertrouwen zonder doel, zonder wens, zonder reden, alleen vertrouwen…
Ik blijf luisteren naar mijn lijf.
Zo blijf ik steeds leren. Leren om mijn gevoelens te onderzoeken, leren om letterlijk stil te gaan staan bij onplezierige gebeurtenissen die zich aandienen zoals op de dag.
Ik heb geleerd dat er van weglopen, het wegduwen, of het niet willen voelen, met zich mee brengt, dat het mij blijft achtervolgen. Ik voel het aan mijn lijf en in mijn hoofd. Als ik er niets mee doe bespringt het mij op een onverwacht moment en word ik uit evenwicht gebracht. Het aanvaarden en erkennen van onplezierige gebeurtenissen, gevoelens en gedachten geven mij de kracht om hiermee om te gaan. Door de kracht voel ik mij sterk.
Met een mindfulness training maak je een start naar een leven in aandacht aangevuld met (zelf)compassie. Voor mij is het een leerschool voor een liefdevol leven…